Giorgio Maone uit Italië: “We sloten onze locaties vóór de lockdown, kerken zijn vandaag nog steeds open”

#GlobalHumanismeNu is een reeks mini-interviews met onze leden en medewerkers van over de hele wereld, waarin we hen vragen hoe zij omgaan met de wereldwijde noodsituatie op het gebied van het coronavirus, om uit te leggen welke initiatieven zij nemen en om ons te vertellen hoe de mondiale humanistische gemeenschap ons kan ondersteunen hen.

Alle interviews zijn beschikbaar hier.

---

Vandaag spreken we met Giorgio Masone, Lid van de Raad van Bestuur van de Italiaan Unie van Rationalistische Atheïsten en Agnostici (UAAR).

Humanisten Internationaal: Hallo Giorgio, bedankt voor het accepteren van onze uitnodiging. Hoe is de situatie in ons land, Italië?

Giorgio: Italië is notoir een van de zwaarst getroffen landen, met tot nu toe (25,000 april) ongeveer 22 bevestigde sterfgevallen, maar het lijkt erop dat we eindelijk de besmettingscurve afvlakken. Een realistische beoordeling of voorspelling is echter moeilijk te maken, omdat de tests tot nu toe zeer schaars zijn geweest en alleen zijn uitgevoerd bij mensen die symptomen vertonen.

[UPDATE: vanaf 24 april registreert Italië 187,327 gevallen en 28,085 sterfgevallen]

Hoe heeft de regering gereageerd op de crisis? 

Italië is nu al ruim anderhalve maand volledig afgesloten. Hoewel het dagelijkse dodental nog steeds erg hoog is en de besmettingstrend moeilijk in te schatten is vanwege de bovengenoemde testproblemen, heeft de regering een zogenaamde ‘fase 2’ aangekondigd. Vanaf volgende week zullen de werkplekken geleidelijk weer opengaan, vooral dankzij de protesten van de Algemene Confederatie van de Italiaanse Industrie en door de sombere economische vooruitzichten.

Denkt u dat Italië klaar is voor deze “fase 2”?

Helaas is er reden om te vrezen dat we nog niet voorbereid zijn op het gebied van grootschalige tests, de privacybeschermende technologie voor het traceren van contacten en de alomtegenwoordige beschikbaarheid van effectieve beveiligingsapparatuur die een dergelijke stap vereist. Het is niet verwonderlijk dat vakbonden, epidemiologen, onafhankelijke deskundigen op het gebied van de volksgezondheid en mensenrechtenactivisten zich grote zorgen maken over fase twee, en het nieuws over een tweede golf in het Verre Oosten is moeilijk te negeren.

Welke gevolgen heeft de crisis voor UAAR en de individuen daarbinnen?

In de ruim dertig jaar dat het actief is, lokale afdelingen zijn het middelpunt van de actie van UAAR geweest: onze kantoren aan de straatkant, in ongeveer 40 van de belangrijkste Italiaanse steden, zijn de plaatsen waar we leden en sympathisanten verwelkomen, regelmatig bijeenkomsten houden, discussiëren en advies geven over seculiere burgerrechten en de humanistische levensstijl. Onnodig te zeggen dat dit face-to-face-activisme is verstoord door de vereisten voor sociale afstand, waaraan we op verantwoorde wijze hebben gehoor gegeven door onze locaties te sluiten, zelfs voordat er expliciete bevelen van de overheid waren uitgevaardigd.

Ter vergelijking: kerken zijn vandaag de dag nog steeds open. Daarom zijn we plotseling onze belangrijkste feedbackloop met onze leden en het maatschappelijk middenveld kwijtgeraakt, in een tijd waarin bijgeloof onder de bevolking weer de kop opsteekt en nepnieuws op sociale media hoogtij viert.

De katholieke kerk lijkt deze situatie van paniek en desoriëntatie uit te buiten, toch?

Ja inderdaad. Het Vaticaan bezet elk stukje van de resterende openbare ruimte. De paus is bijna 24/7 in de ether voor de publieke omroep. Journalisten en politici (zelfs de meest vooruitstrevende!) prijzen de paus als de grootste wereldleider in deze moeilijke tijden.

Dit helpt de katholieke kerk om zowel particuliere donaties als publieke fondsen voor de herstelinspanningen te monopoliseren. De Kerk doet dit via haar direct gecontroleerde “liefdadigheidsinstellingen” zoals Caritas en “Banco Alimentare” (Voedselbank), in een pervers versterkende lus van proselitisme. Op deze manier overschaduwt de Kerk haar seculiere tegenhangers in het publieke verhaal, zoals Emergency, Artsen zonder Grenzen en andere seculiere NGO’s.

En er zijn zelfs enkele katholieke groeperingen die abortus proberen te verbieden tijdens de pandemie…

Ja, sommige anti-keuzelobbyisten dringen aan op een abortusmoratorium met het excuus dat openbare ziekenhuizen (de enige plaats waar de procedure legaal is) overweldigd worden door COVID-19. We zien ook dat enkele religieuze groepen samenkomen in het openbaar or in het geheim massa’s te vieren. Dit alles is zeer deprimerend voor onze leden, die zich gemarginaliseerd en gediscrimineerd voelen in tijden waarin de stem van de rede het publieke beleid zou moeten leiden. Als rationalisten zijn we bang voor de langetermijngevolgen van deze gevaarlijke culturele drift.

Hoe reageert UAAR op de crisis? 

Allereerst hebben we onze reeds gevestigde digitale kanalen (onze Facebook paginaheeft bijvoorbeeld ruim 150,000 volgers). We voeren nu agressiever campagne op sociale media, met berichten die de hypocrisie van de kerk schetsen.

Maar deze hypocrisie is niets nieuws, toch?

Nee dat is het niet. Voor mensen in het buitenland klinkt het misschien gek, maar in Italië moeten de belastingbetalers geld overdragen verplichte 0.8% belasting tot een van de weinige religieuze groeperingen die door de staat worden erkend. We verzoeken de regering nu om het belastinggeld dat door niet-religieuze belastingbetalers wordt betaald (wat ongeveer 80% van het totaal is) te gebruiken voor noodmaatregelen. Door gebruik te maken van dit mechanisme ontvangt de Katholieke Kerk ieder jaar 1,2 miljard euro aan belastingen betaald door Italiaanse burgers (6,7 miljard als we alle andere bronnen van inkomsten bij elkaar optellen). directe en indirecte staatsfinanciering). En toch gebruikt de Kerk slechts een klein deel van dit geld om de noodsituatie het hoofd te bieden, door het te “doneren” aan haar eigen liefdadigheidsinstellingen en haar eigen ziekenhuizen.

Ook UAAR heeft een donatie gedaan…

Ja, wij hebben gedoneerd €10.000 aan het Nationaal Instituut voor Infectieziekten “Lazzaro Spallanzani”, dat onderzoek doet naar een vaccin. We lanceerden ook een Crowdfunding campagne: dankzij de vrijgevigheid van onze leden hebben we €7,000 ingezameld. Natuurlijk was onze donatie kleiner dan die van de Katholieke Kerk, maar het kwam allemaal uit eigen zak.

Wat zijn de andere initiatieven van UAAR? 

Een andere pandemie-gerelateerde strijd die we voeren is die voor de bescherming van reproductieve rechten. We promoten bijvoorbeeld farmacologische abortus, die in dit land wordt verbannen, ook al is het legaal.

We blijven onze nieuwe revue publiceren, Nessun Dogma. Het tweede nummer bevat ook een interview met Mohammed Hisam, de Egyptische atheïst die vanwege zijn atheïsme zijn land moest ontvluchten.

Veel van onze lokale chapters houden nu hun reguliere bijeenkomsten online, waarbij gebruik wordt gemaakt van videoconferentieplatforms, en sommige blijven ook deelnemen aan grotere virtuele evenementen, zoals de redactiebeurs waar we de Italiaanse versie van UAAR gaan presenteren. van Masih Alinejad boek, "De wind in mijn haar“. We zenden een video-interview uit met Alinejad, een van de moedigste seculiere feministische activisten ter wereld. Het interview zal zich richten op het wanbeheer van de pandemie door de Iraanse religieuze dictatuur.

Ten slotte doen de voorzitters van onze lokale chapters hun best om in contact te blijven met onze leden, door de telefoon op te nemen, e-mailupdates te sturen, op te letten op mensen met speciale behoeften en de hulp te coördineren voor de meest kwetsbaren onder ons. Wij zijn er sterk van overtuigd dat sociale afstandelijkheid er niet voor mag zorgen dat we onze menselijke inslag verliezen.

Heeft de pandemie de samenleving op andere manieren beïnvloed? 

Sociale afstand nemen is noodzakelijk, maar ik maak me grote zorgen over de manier waarop dit het tribalisme dat al in onze samenlevingen heerst, kan verergeren en mensen tegen elkaar kan opzetten door kunstmatige, hoge morele gronden te creëren. Ik heb mensen vanaf hun balkon zien schreeuwen tegen een eenzame hardloper of tegen een vader die zijn kinderen meeneemt voor een korte wandeling door de flat (ook al staan ​​de regels het toe) of tegen daklozen en migranten, wat nog erger is omdat ze simpelweg geen plek hebben om zich te isoleren.

Op macroniveau zijn we allemaal getuige van de kruisbeschuldigingen tussen landen en de jingoïstische retoriek die het publieke discours van de ‘oorlog tegen het coronavirus’ vervuilt, het krankzinnige besluit van Trump om de financiering van de WHO stop te zetten, en zelfs de competitieve race om geneesmiddelen te vinden (en te patenteren). en vaccins. Het lijkt er bijna op dat juist de ‘politiek van verdeeldheid’ in onze samenleving wordt gestigmatiseerd Verklaring van Auckland, heeft een formidabel wapen gevonden in deze pandemie.

Ik word geterroriseerd door de permanente schade die deze pandemie kan veroorzaken aan ons vermogen om de politiek van verdeeldheid en andere mondiale bedreigingen effectief te beheersen. Dit geldt ook voor de niet te rechtvaardigen sociale ongelijkheden die in de huidige situatie nog groter worden. Zorgwekkend is ook de klimaatcrisis die we op een laag pitje hebben gezet, maar die zeker zal terugkomen en ons zal gaan bijten, erger dan voorheen, zodra we beginnen “onze economieën weer op gang te brengen”.

Hoe moeten we als humanisten met deze noodsituatie omgaan, denkt u? Welke humanistische principes moeten we momenteel het meest waarderen?

Ik heb de Auckland Declaration van Humanists International tegen de politiek van verdeeldheid al genoemd. Nu meer dan ooit moeten we ons unieke vermogen als soort waarderen om onze krachten te bundelen in een gemeenschappelijke inspanning en deze op mondiale schaal te brengen. De mensheid moet als geheel standhouden tegen de gemeenschappelijke vijand, deze strijd winnen en hiervan leren, zodat we voorbereid zijn op toekomstige uitdagingen.

De belangrijkste waarden op dit moment zijn het bundelen van hulpbronnen, de herverdeling van overtollige rijkdom, op feiten gebaseerde beleidsvorming, coöperatief wetenschappelijk onderzoek en de afwijzing van bijgeloof, verkeerde informatie, discriminatie en vooroordelen door middel van onderwijs en kritisch denken. De waarden mogen echter niet worden gezien als wegwerpbare noodpleisters. Ze moeten onze blauwdrukken worden om deze wereld te transformeren in een veiliger, eerlijker en menselijker plek om te leven. Omdat we geen “andere wereld” hebben.

Hoe kan de internationale gemeenschap uw inspanningen steunen?

In deze tijden van gedwongen isolatie hebben we echt manieren nodig om ons niet alleen te voelen en herinnerd te worden aan onze plaats als leden van een mondiale beweging. Ik ben dankbaar voor het geweldige werk dat Humanists International op dit vlak verricht, door haar nieuwe te lanceren Facebook-groep en het versterken van inspirerende stemmen van humanisten over de hele wereld. Laten we nog meer manieren nastreven om verbinding te maken en onszelf bij elkaar te brengen. Ga zo door!

En wat is uw boodschap aan de mondiale humanistische gemeenschap?

Heel kort en simpel: verenigt u!

Bedankt, Giorgio! En blijf alsjeblieft veilig!

Dank je, Giovanni. Van de ene Italiaan tot de andere kijk ik uit naar de tijd dat we een vreemdeling die we net hebben ontmoet weer kunnen durven knuffelen en kussen, zoals we gewend waren. Of niet 😉 Blijf veilig!