Krediet: Alavari Jeevathol.
Scott Douglas Jacobsen is de oprichter van Publiceren in zicht en hoofdredacteur van “In-Sight: onafhankelijk, op interviews gebaseerd tijdschrift”(ISSN 2369–6885). Hij is een freelance, onafhankelijke journalist met een goede reputatie bij de Canadian Association of Journalists. E-mail: [e-mail beveiligd].
Dr. Leo Igwe, Gary McLelland en Victoria Gugenheim staan op een lange lijst van mensen van wie ik enorm houd. Ik wilde schrijven over iets dat zich afspeelt in sommige humanistische gemeenschappen. Eén daarvan was de scheiding tussen het humanisme en het humanisme, gerelateerd en verschillend. Ik had wat citaten nodig. Toen ik het vroeg, antwoordden die drie.
Veel humanistische organisaties proberen financiering te verkrijgen van subsidieverstrekkers, vooral uit nationale en lokale contexten waarin financiering niet direct beschikbaar is. Ze zouden aanvragen indienen. Ze bieden ideeën en tijdlijnen, op zoek naar legitieme steun. Hoe goed, eerlijk en eerlijk ook, de vormgeving van de organisatie wordt het probleem.
Fundamenteel oriënteren zij zich als betrokken bij humanitairisme. Als je financiering wilt van humanistische organisaties, dan moet het werk gericht zijn op het humanisme als leven en niet in de eerste plaats op het humanisme.
Hoe verhouden deze twee zich? U kunt verschillende disciplineterminologie lenen. Humanisme is de morele dimensie in de wereldlijn van een individueel wezen. Omdat we in deze levensfase allemaal toneelspelers zijn, staan we voor keuzes. Elk heeft ethische dimensies.
Mondiaal Humanisme is een groep die voornamelijk bestaat uit democratische, ethische, niet-theïstische vredelievende mensen. Een natuurlijke kom waarop humanitaire wateren kunnen rusten en rimpelen. Humanisme is als het bewegingspatroon. Humanitarisme is het werkelijke water met de rimpelingen of de lucht met de wind.
Het humanisme, de waarden, fungeren als een theoretisch raamwerk. Een onzichtbare constellatie van onderling verbonden principes van handelen in de wereld die relevant zijn voor de mens. Zoals eerder besproken blijft ethiek in zekere zin onvermijdelijk zodra bewuste, belichaamde, weloverwogen actie het universum binnendringt.
Na een hele keer bedelen en pleiten gaf de humanistische kunstenaar en bodypainter Victoria Gugenheim een mooie coda op die definitie. “Humanisme is de theorie; Humanitarisme zou de praktijk moeten zijn.”
Dus hier zijn we, allemaal bewust en zo, wat geeft dat? Humanisme kan meer zijn. Humanitarisme kan meer zijn.
Zoals Gary McLelland, Chief Executive van Humanists International, tegen mij zei: “Humanisme is de viering van onze gedeelde menselijke ervaring, waarbij de rede, mededogen en het nastreven van kennis worden omarmd. Het gaat over het erkennen van onze inherente waardigheid en waarde. Het humanitarisme daarentegen is de actieve uitdrukking van dat humanisme, waarbij empathie wordt omgezet in actie om het lijden te verlichten en gerechtigheid te bevorderen.”
Dat vind ik leuk. Het idee om de menselijke ervaring als maatstaf te gebruiken, mededogen als drijfveer, en de rede en het nastreven van kennis als een uitgebreid gevoel van verkenning van de wereld. Je hebt bewijs van de wereld nodig. Je hebt zintuiglijke ervaring nodig. Je hebt compassie nodig voor andere wezens die je tegenkomt. Je hebt het vermogen nodig om erover te redeneren. Dat kunnen echter Europese smaken van het humanisme zijn, vertaald in humanisme.
Dr. Leo Igwe is een oude collega en een vooraanstaand Afrikaans humanist. Hoe zit het met een Afrikaans tintje aan het humanisme?
Igwe, oprichter van de humanistische beweging in Nigeria en Advocacy for Alleged Witches, zei: “Humanisme is een visie die primair belang toekent aan de mensheid, in tegenstelling tot goddelijkheid of het bovennatuurlijke, terwijl humanisme staat voor de zorg voor de mens. Volgens deze definitie moet men, om humanist te zijn, atheïst of agnosticus zijn, men moet niet-theïstisch zijn. Maar om humanitair te zijn, kan men theïstisch of niet-theïstisch zijn. Te vaak verwarren mensen het humanisme met humanisme. Sommige humanisten karakteriseren zichzelf ten onrechte als humanisten. Dit is begrijpelijk omdat zowel het humanisme als het humanisme resoneren met focus en zorg voor de mens. Veel mensen wenden zich tot humanisten of beweren humanisten te zijn wanneer zij met moeilijkheden worden geconfronteerd, asiel nodig hebben of vervolging ondergaan. Ja, humanisten geven om de mensheid, maar het humanisme is geen humanisme. Het is belangrijk om humanisme en humanisme niet door elkaar te halen.”
Dat is nauwkeuriger en maakt een primair, integraal onderscheid tussen het noodzakelijke niet-theïstische ingrediënt van het humanisme en de theïstisch dubbelzinnige, ambivalente of agnostische inbreng voor het humanisme. In zekere zin is het doen van humanitair werk humanistisch, dat is waar.
Tegelijkertijd kun je het individu niet loskoppelen van de daden. Als individuen in een god geloven of morele daden verrichten, doen ze dat voor de doeleinden van een god of een hogere macht, dan zijn ze geen humanisten.
Het verrichten van een morele daad binnen het raamwerk van het humanisme beperkt de formulering van het humanisme tot de niet-theïst. In zekere zin hoopt het niet-theïstische humanitarisme niet op een hemel en is het ook niet bang voor een hel. Het speelt zich af in een kader van hier-en-nu en het niet-fantastische. Het is een superieur ethisch kader omdat het kadert binnen het fysieke, het natuurlijke en het informatieve.
De fysieke realiteit van de wereld om ons heen bestaat uitsluitend uit natuurwetten en de relatieve betrouwbaarheid van de informatieverwerking van cognitieve wezens zoals wijzelf. Ik hou daarvan. Het humanisme kan een kader bieden voor het humanisme, maar is geen humanisme; Wanneer het humanisme echter nodig is voor humanitaire daden, biedt het een superieure, meer volwassen basis voor ethische handelingen zonder afhankelijkheid van een bovennatuurlijk wezen, zowel in het mondiale noorden als in het mondiale zuiden.
Foto door Max Bender on Unsplash