Nadat ze Frankrijk bij de VN had opgeroepen vanwege de retoriek die door veel van haar functionarissen tijdens het ‘burkini’-debat werd gebruikt, blogt IHEU-directeur van advocacy, Elizabeth O’Casey, over de redenen waarom zij dacht dat dit een belangrijke kwestie was voor een organisatie als de IHEU om aan de orde te stellen. bij de Mensenrechtenraad.
Voor mijn eerste interventie bij de 33rd zitting van de VN-Mensenrechtenraad, Ik heb de kwestie van het secularisme ter sprake gebracht in de context van het anti-extremismebeleid – en met specifieke verwijzing naar Frankrijk en Centraal-Azië. Ik wilde graag bespreken hoe sommige staten met extremisme zijn omgegaan door het concept van 'secularisme' te instrumentaliseren en te verdraaien en de rechten op vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst of overtuiging te ondermijnen. In vervolg op onze verklaring over secularisme midden in het boerkini-debat in Frankrijk vond ik het belangrijk dat we ook in de Raad over deze kwestie spreken.
IHEU-directeur voor belangenbehartiging, Elizabeth O'Casey, spreekt bij de VN
Bij de IHEU werken we hard om het recht op vrijheid van gedachte, religie of overtuiging en het recht op vrije meningsuiting te bevorderen iedereen – wat ze ook geloven, wat ze ook zeggen (uiteraard omvat dit niet het aanzetten tot haat of geweld). Gezien onze leden besteden we speciale aandacht aan de mensenrechtensituatie van degenen die identificeren – of waarvan wordt vastgesteld – dat ze de religieuze doctrine niet onderschrijven; Maar als we het belang van het recht op vrije gedachte en meningsuiting werkelijk willen verdedigen, moeten we het misbruik van dergelijke rechten onder de aandacht brengen wanneer het tegen wie dan ook gebeurt, en niet alleen tegen mensen zonder religie.
Lezers die bekend zijn met het belangenbehartigingswerk van de IHEU zullen weten dat we bij de VN veel tijd hebben besteed aan het aan de kaak stellen van theocratische staten over hun misbruik van het recht op vrije gedachte en meningsuiting en hun nadruk op het controleren van vrouwen; terwijl tegelijkertijd de voordelen worden benadrukt van een soort juridisch en politiek secularisme dat de mensenrechten helpt bloeien. Interessant genoeg is het een raamwerk dat nooit wordt besproken door de Raad, door het Bureau van de Hoge Commissaris of door andere NGO's in de Raad, dus we hebben nog veel werk te doen.
Natuurlijk is 'secularisme' geen eenvoudig concept en relatief flexibel in termen van de implementatie ervan. Maar ik denk dat we het erover eens kunnen zijn dat als we secularisme bevorderen, we dat ook doen omdat wij geloven dat het deel uitmaakt van een pakket zaken – waaronder democratie en de rechtsstaat – die nodig zijn om gelijkheid te garanderen en de mensenrechten te beschermen. Het is een middel om zo goed mogelijk tegemoet te komen aan de eisen van het recht op vrijheid van denken, meningsuiting en de rechten van vrouwen, kinderen en LGBTI-mensen – dat wil zeggen de rechten die vaak worden uitgedaagd door staten, gemeenschappen en mensen die in plaats daarvan religie, traditie en cultuur willen verdedigen .
Dus als we zien dat deze rechten worden bedreigd en ondermijnd in naam van het secularisme, denk ik dat het heel belangrijk is dat we opstaan en dat zeggen.
Als we Centraal-Aziatische staten horen, zoals Tadzjikistan, baarden en sluiers verbieden op grond van ‘secularisme’ (in een ongemakkelijke mix van anti-extremistische en pro-veiligheidsretoriek), moeten we ons uitspreken. Secularisme is er om de mensenrechten en fundamentele vrijheden te dienen, om gelijke behandeling te helpen garanderen en vooroordelen weg te nemen. Wanneer het dus wordt gebruikt om de ondermijning van dergelijke waarden te legitimeren, is het niet langer het secularisme dat we proberen te verdedigen.
Als we van de Franse autoriteiten horen spreken over “provocatie”, “belediging” en “openbare moraal”, in termen van de 'boerkini', moeten we ons uitspreken. Niet in de laatste plaats omdat het een perfecte weerspiegeling is van het soort retoriek dat we eerder in de Raad hebben benadrukt in termen van het gebruik ervan door islamitische staten als rechtvaardiging voor afdwingen conservatieve dresscodes. Niemand die oprecht gelooft in het recht op vrije meningsuiting kan ‘provocatie’ of ‘belediging’ accepteren als reden om die te accepteren inperking.[1]
Men zou zich kunnen afvragen waarom wij, als de IHEU, degenen moeten zijn die deze kwestie onder de aandacht moeten brengen, met concurrentie van landen als Pakistan, Saoedi-Arabië en Egypte en enthousiaste kreten van islamofobie, maar ik denk dat dit essentieel is. Als we het recht van een vrouw om zich te uiten verdedigen, doen we dat ongeacht of we haar mening waarderen, ongeacht haar religie. In tegenstelling tot de staten die wij bekritiseren, moeten wij oprecht zijn in het bevorderen van de mensenrechten voor iedereen; evenzeer voor de cartoonisten van Charlie Hebdo als voor de vrouw op het strand die haar lichaam volledig wil bedekken.
Echte vrijheid van meningsuiting en denken zal nooit tot bloei komen tenzij we de neiging hebben om deze vrijheid alleen onder de aandacht te brengen als deze mensen treft die net als wij denken, of de dingen zeggen die wij willen zeggen.
We moeten anders zijn dan die religieuze groeperingen die praten over het misbruik van rechten dat alleen mensen van hun geloof treft, die landen die alleen een probleem hebben met beledigingen als die afkomstig zijn van iemand die buiten de geaccepteerde ideologie staat. We moeten anders zijn: de vrijheid voor iedereen oprecht verdedigen met onpartijdigheid en desinteresse.
Als we het goed begrijpen, is politiek en juridisch secularisme het beste raamwerk om vrijheid, gelijkheid en mensenrechten voor iedereen te garanderen. Het disproportioneel beperken van het recht op vrijheid van meningsuiting door middel van een verbod op kleding, sluiers of gezichtshaar – vooral wanneer het gericht is tegen één minderheid – devalueert en verlaagt dit idee van secularisme.
Het is voor ons een te belangrijke waarde om het te laten instrumenteren en misbruiken voor de smaak van de meerderheid of voor onderdrukkende controle door de overheid. In een klimaat van angst en populismeMet basale slogans die bedoeld zijn om de massa te kalmeren en ‘de ander’ tot zondebok te maken, is echt secularisme meer dan ooit nodig. We moeten het bezitten, verdedigen, koesteren, opstaan en zeggen wanneer het verkeerd wordt gebruikt. We moeten zeggen: niet in onze naam, niet op deze manier, nee. Niet in onze naam…
OPMERKINGEN
[1] Overigens erkent het internationaal recht het recht van staten om de vrijheid van meningsuiting te beperken in het belang van de ‘openbare moraal’, maar het is zoals altijd onderworpen aan de driedelige test – volgens welke beperkingen op de vrijheid van meningsuiting: 1) bij wet voorzien, in voldoende duidelijke bewoordingen om voorspelbaar te maken of uitspraken wel of niet toegestaan zijn; 2) gericht zijn op een van de volgende doelen: het garanderen van respect voor de rechten of reputatie van anderen, of het beschermen van de nationale veiligheid, de openbare orde, de volksgezondheid of de publieke moraal; en 3) strikt noodzakelijk zijn voor het bereiken van dat doel, inclusief het feit dat er geen geschikte alternatieve maatregel bestaat die minder schadelijk zou zijn voor de vrijheid van meningsuiting.